De tijd vliegt!

Door: Leonie de Jong

Blijf op de hoogte en volg Leonie

23 Maart 2015 | Cambodja, Khett Siem Reab

Het is al een aantal weken geleden dat ik mijn laatste reisblog heb geüpload, wat gaat de tijd hier toch snel; lesgeven op mijn project, werken aan mijn afstudeeropdracht, leuke dingen doen met de andere vrijwilligers en ga zo maar door. Ik heb mijn draai hier gevonden en voel mij hier helemaal thuis!

Na zaterdag weer lekker een dagje aan het zwembad te hebben gelegen, ging op zondag vroeg de wekker. Om 07:30 stond een busje voor de deur om naar de waterval genaamd Phnom Kulen te gaan, wat ongeveer een uurtje rijden was. Onderweg heb ik lekker om mij heen gekeken; veel natuur, even vluchten uit de chaotische stad en de weg was ook wel te doen (buiten de hobbels en gaten om die de chauffeur zwalkend over de weg van links naar rechts probeerde te ontwijken). Na ongeveer drie kwartier te hebben gereden en gepraat te hebben, zag ik een berg voor ons. Natuurlijk, die moesten we omhoog. Kom op Leo, je zit voorin gewoon goed ademen. De bochten omhoog begonnen gelijk al erg scherp. Aan de geluiden te horen die uit het busje kwamen, had het busje er ook moeite mee. Samen met nog een andere vrijwilliger die ook haar blik strak op de bochten voor ons had gericht, kwamen we dan eindelijk boven. Nog een beetje wankelig op mijn benen begonnen we aan de rondleiding. De gids liet ons verscheidene smalle riviertjes zien en vertelde er verhalen bij. Een uur later (nog geen waterval gezien te hebben) kwamen we aan bij een markt. Wij als groep ‘witte’ mensen waren DE attractie; mensen die in ons aanstaarden, foto’s van ons maakten en zelfs even mijn witte arm aaide. Nog een beetje verbijsterend kwamen we aan bij een pagode. Op elke tree van de trap naar de pagode zat wel iemand te bedelen. Eenmaal helemaal boven lag er een hele grote boeddha, waarbij iedereen zat te bidden en geld neerlegden. Na hier even rondgekeken te hebben, zetten de gids de rondleiding voort. We liepen door een klein dorpje en kwamen vervolgens eindelijk aan bij water; een soort zwembad voor Cambodjaanse mensen. Na geluncht te hebben en weer een aantal keren geïrriteerd in de lens gekeken te hebben van onbekende nieuwsgierige mensen, was die dan eindelijk daar; de waterval! Het was een prachtig gezicht, water dat van hoog naar beneden kletterde. Veel Cambodjaanse mensen waren aan het zwemmen en liepen als aapjes over alle rotsen heen (wij als onhandige, bang in het water te glijden met onze tassen vol waardevolle spullen, kwamen er rustig achteraan). Na een uurtje tot rust te zijn gekomen door het luisteren naar het kletterend water en foto’s te hebben genomen was het tijd om weer naar huis te gaan. Moe maar voldaan zijn we weer teruggebracht door het busje naar Thida’s huis.

Op maandag was het weer tijd om naar mijn project te gaan, een aantal vrijwilligers waren vrij omdat het nationale vrouwendag was. Toen ik mijn project naderde zag ik dat het hek gesloten was, ik liep naar binnen toe en vroeg waar iedereen was. En ja hoor, waar ik al bang voor was; mijn project was ook dicht, maar dat waren ze vergeten te vertellen (typisch Cambodjaans). Dan maar terug naar huis toe, eindelijk weer thuis aangekomen (8:00 uur vertrokken naar project en 09:30 uur weer terug) besloten Kim en ik onze vrije dag te vieren en lekker naar het zwembad te gaan.

Dinsdag een leuke dag gehad op mijn project met mijn 3-jarige kinderen. Ik ondersteun dan de Cambodjaanse leerkracht die Engelse les geeft. Ik lees bijvoorbeeld een Engelse boekje voor, elke bladzijde word dan vertaald in het Khmer’s. Op deze manier leren de kinderen de woorden te koppelen. Verder leren de kinderen het alfabet, hiervoor zingen we liedjes. De kinderen zingen dan uit volle borst mee! Tussendoor spelen we altijd buiten; met de bal, schommelen en soms ligt er een hele hoop kinderen op mij. Het grappige is dat de kinderen in hun eigen moedertaal tegen mij aanpraten tijdens het spelen, ze hebben niet door dat ik hun niet begrijp. Door zelf gebaren en gezichtsuitdrukkingen te gebruiken, wat de kinderen overnemen, komen we samen een heel eind. Ik geniet erg van de kinderen!

De woensdag, donderdag en vrijdag heb ik weer hard gewerkt aan mijn afstudeeropdracht. Ik zoek dan in de ochtend een restaurantje met airco op en werk dan daar de hele dag aan school.

Zaterdag waren we uitgenodigd voor een Cambodjaanse bruiloft; de mooiste jurkjes werden aangetrokken en uitgewisseld, haren werden mooi gedaan en iedereen droeg make-up. Na een half uur rijden in een tuk tuk kwamen we aan in een klein dorpje. Ik was erg onder de indruk; houten hutten op palen (voor het regenseizoen) waar de mensen in wonen en halfnaakte kinderen met verscheurde kleren. De mensen van het dorp waren ook onder de indruk van ons. Ze keken met grote ogen naar ons; ja daar heb je hem weer ‘witte’ mensen. De kinderen begonnen te zwaaien naar ons, we zwaaiden allemaal terug. Met als gevolg blije, nog harder zwaaiende kinderen. Toen we aankwamen op de bruiloft werden we weer aangestaard. We krijgen een plek toegewezen en gingen zitten op felgekleurde stoelen, de blikken bier en ander drank werden op tafel gezet (12:30 uur). De bruid kwam naar ons toe en was erg aardig, gedurende dag heb ik wel vijf verschillende kleuren jurken bij haar gezien. Na wat gegeten te hebben, gingen we proosten met de Cambodjaanse mannen naast ons. Wat resulteerden in heel wat drankjes naar achter gooien. Al snel begon het dansen; het om een tafel met daarop bloemen heen lopen/dansen met Cambodjaanse muziek hard in de oren. Na voor mijn gevoel uren om de tafel heen gedanst te hebben (de hele tijd dezelfde kant op), was het tijd om weer met de tuk tuk naar huis te gaan. Wat een ervaring! Na de bruiloft was iedereen erg moe; even een klein dutje doen, opfrissen en op ons fietsje de stad in. We hebben gezellig met z’n alle gegeten en ik heb daarna met twee vrijwilligers tot in de late uurtjes heel wat barretjes afgestruind.

24 Maart 2015 - 08:36